Als het gedrag van iemand veranderd kan dat aan veel dingen liggen. Het is altijd belangrijk dit eerst goed te observeren en in kaart te brengen wat er veranderd is en wanneer je dit gedrag ziet en sinds wanneer de cliënt dit gedrag vertoont. Recentelijk heb ik dit in mijn eigen werk weer heel duidelijk kunnen zien.
Eén van mijn cliënten heeft al sinds ik bij haar kom een hoortoestel. Zonder haar hoortoestel hoort ze erg slecht. Op een gegeven moment kreeg ze erg last van oorontstekingen en kon zij haar hoortoestel niet meer dragen. Eerst moest de ontsteking over zijn. Doordat zij geen hoortoestel meer droeg, hoorde zij nauwelijks iets. Dus als ze op straat aangesproken werd door bekenden, reageerde ze niet. Mensen moesten harder tegen haar praten. Als je dit doet, krijg je automatisch een strengere blik in je gezicht. Dit alles had zijn uitwerking op haar welzijn. Ze raakte erg in zichzelf gekeerd. Ging steeds meer mopperen en haar ouders en begeleiding konden zien dat ze ook minder blij was dan normaal.
Gelukkig heeft ze heel erg liefhebbende ouders die haar hierin goed geholpen hebben. Het werd uiteindelijk een lang traject met vele bezoekjes aan de oorarts enzovoort. Iedere keer als de oorontsteking over was, ging ze haar hoortoestel weer dragen en kwam de oorontsteking weer terug. Dus uiteindelijk kwam de oplossing. Ze kreeg een baha. Een baha is een beengeleidingssysteem. Bij een beengeleidingssysteem worden geluidstrillingen doorgegeven via het bot (been) van de schedel naar het slakkenhuis. Om dit systeem uit te proberen kreeg ze een baha met een bandje om haar hoofd. Als dit dan goed uitpakt, krijgt men meestal een titaniumschroef waarop het speciale opzetstukje geplaatst wordt. Dit was voor deze cliënt geen optie. Ze heeft dus geruime tijd met het bandje en de baha gedaan. Uiteindelijk zijn de ontstekingen in haar oren helemaal weggebleven.
Helaas hoorde de cliënt toch niet goed genoeg met de baha. Ze werd steeds humeuriger, steeds meer in zichzelf gekeerd en moeilijker te bereiken door familie, vrienden en begeleiding. Haar ouders hebben er toen ook een gedragsdeskundige bij gehaald. Gelukkig bleek er niet echt iets aan de hand zoals dementie of iets dergelijks. Dus weer terug voor haar gehoor. Sinds kort heeft ze nu weer een hoortoestel. Er is een klein gaatje in het oordopje gemaakt zodat er wel lucht bij de gehoorgang kan. Het is nu afwachten of dit nu goed gaat met de oorontstekingen. En of die niet terugkomen. Tot nu toe gaat het goed.
Maar het is heel duidelijk dat de verandering in haar gedrag kwam door het slechtere horen. Sinds ze weer een gewoon hoortoestel heeft en beter hoort, is haar gedrag helemaal veranderd. Naar het positieve. We zien allemaal weer een blije cliënt, die lacht, reageert als je tegen haar praat. Zelf ook weer verteld. Op straat groet ze weer terug naar bekenden die we tegenkomen. Ik hoef niet meer te helpen bij gesprekken, want ze hoort wat er gezegd wordt en reageert zelf. Toen we pas geleden samen naar de supermarkt liepen, lachte ze vrolijk en zei dat haar hoortoestel het zo goed deed. Dat ze weer goed kon horen. Ze stopte even, keek naar de lucht en zei: “Ik luister naar de vogels. Ze zingen mooi.” Daar word ik nou ook blij van.
