De levensveranderende tip die ik tijdens mijn studietijd kreeg
Graag wil ik jullie voorstellen aan mijn lieve vriendin Katy uit Groot-Brittannië. Iets meer dan een maand geleden kwam ze mij bezoeken. We hebben een heerlijke dag gehad. Dit was de eerste keer dat we elkaar echt zagen. Meestal spreken we elkaar online.
Vriendschap is voor mij heel belangrijk. Maar kost ook veel energie. Dit komt omdat contact met iemand anders voor mij niet vanzelf gaat. Mijn brein draait overuren tijdens zo’n bezoek. Maar dat heb ik ervoor over. De vragen die tijdens zo’n bezoek (en überhaupt bij vriendschappen) bij mij opkomen zijn: ‘Is er genoeg wederkerigheid?’ Hoe ervaart de ander ons contact?’ ‘Zijn er dingen in de vriendschap die van mij verwacht worden die ik niet door heb?’ Enzovoorts…. Het houdt niet op, het gaat maar door.
Als je autisme hebt, kan vriendschap heel moeilijk zijn. Er komt zoveel bij kijken. Je kunt er letterlijk van wakker liggen of je durft misschien geen vriendschappen meer aan te gaan, omdat je slechte ervaringen hebt gehad. Ook met autisme kun je waardevolle vriendschappen hebben.
De levensveranderende tip kreeg ik van mijn studievriendin. Voor ik naar het conservatorium ging had ik niet veel vriendschappen gehad. Op de middelbare school had ik uiteindelijk 1 goede vriendin, de roodharige Anneke. Die net als ik, ‘anders’ was en ook veel gepest. Er ontstond een goede band tussen ons. En ik wist toen ook nog niet dat ik autisme had. Die diagnose kreeg ik op mijn 47e.
Op het conservatorium worstelde ik met van alles. O.a. met het omgaan met anderen. Alleen besefte ik niet eens dat ik dingen anders of ‘fout’ deed. Ik zat in de fase dat de hele wereld om mij draait. Het kwam niet in mij op aan anderen te vragen hoe het met hen ging.
Ik had dit nooit geleerd, dus toen mijn vriendin me daarop wees, was ik blij dat ze mij zei dat het goed zou zijn als ik ook belangstelling in anderen zou tonen.
Het was niet zo dat anderen mij niet interesseerden, maar door mijn eigen uitgebreide antwoord op een vraag als ‘Hoe gaat het met je?’ vergat ik het gewoon.
Daarnaast ving ik dat wel op in de gesprekken. Dus leek het mij niet relevant om het te vragen. Ik had mijn vriendin hoog zitten, dacht dat zij niet zoveel wilde delen, dus vroeg ik niets.
Ik heb haar bedankt voor haar tip. En deze is mij tot op de dag van vandaag bijgebleven. Daarna heb ik erg mijn best gedaan om attent te zijn en de wederkerigheid in een vriendschap te brengen. Maar dat gaat tot op de dag van vandaag niet vanzelf. Ik moet daar mijn best voor doen.
Met autisme werkt je brein anders, relaties aangaan is moeilijker en inschatten wat een ander binnen vriendschap nodig heeft ook. We nemen communicatie soms heel letterlijk waardoor je elkaar verkeerd begrijpt.
Door een eenvoudige tip werd ik me bewust van mijn onbenulligheid in vriendschappen. Bewust zijn van wat je doet is de eerste stap. Daarna leren hoe het anders kan. Dan zul je zien dat ook jij waardevolle vriendschappen kunt hebben.
In een coachingstraject voor mensen met autisme krijg je hierin inzicht en je leert hoe het anders kan. Ook de stress die hiermee gepaard gaat leer je reguleren.
Het zou leuk zijn om jullie verhalen te horen, misschien ook met foto erbij. Vind je het leuk om dat te doen?
Mail dan gerust: silvia.autismecoach@zorgduet.nl of kijk op mijn website daar kun je mijn gratis e-book downloaden. https://coaching.zorgduet.nl/e-book/
